Inhoud:
1. Inleding
2. Een poging tot communicatie vanuit het hart
3. De laatste dagen van mijn vader
4. Een fragment uit de stroom van 'zijn'
1. Inleiding
Onder de titel 'Een impressie van een Bewustwording' heb ik drie ervaringen geprobeerd te verwoorden die de laatste tijd een grote invloed op mijn leven hebben gehad. (Het is nu eind 1994.)
De eerste ervaring is mijn eerste holotropie-weekend bij V. in Z.
De tweede ervaring gaat over het mogen begeleiden van mijn vader bij zijn laatste reis.
De derde ervaring betreft mijn tweede holotropie-weekend bij V. dat twee weken na het overlijden van mijn vader plaatsvond.
Ik heb deze ervaringen bij elkaar gebracht en vermenigvuldigd om hoop te geven aan iedereen met wie ik dit leven in liefde kan en mag delen.
Wat ik met deze bundel wil laten zien, is dat het onverschrokken gaan van de weg die ieder van ons wordt aangereikt, hoe moeilijk soms om te gaan, inzicht kan geven in de uiteindelijke verlossing die ons aan het einde van het leven te wachten staat. Dit inzicht lijkt een voorwaarde om zonder angst in liefde te kunnen en mogen zijn.
Levend en wel op weg geef ik de laatste woorden van deze inleiding aan Dr. Sun Yat Sen, die onlangs via één van mijn gidsen het volgende aan mij liet weten:
Als men de Grote TAO volgt, wordt de wereld het gemeenschappelijk bezit van allen.
2. Een poging tot communicatie vanuit het hart. Verslag van een holotrope ervaring.
Leiden, 17 juni 1994
Uit de folder:
DE HOLOTROPE ERVARING
Vanaf het begin van de bekende geschiedenis hebben mensen wegen gezocht om hun bewustzijn tijdelijk en gecontroleerd te veranderen. Zij beoogden daarmee kennis te verwerven, over de wereld en zichzelf. Misschien soms 'banaal'weg om beter een jachtprooi op te kunnen sporen en om de gevaren in de natuur om zich heen te beheersen, maar ook om deel te hebben aan het grotere bewustzijn, waartoe wij allen behoren en om contact te leggen met de -goddelijke- bron van ons bestaan.
Bij de eerste kennismaking met deze technieken werden vaak resten van angsten en traumata uit de kindertijd geheeld op weg naar werkelijke volwassenheid en autonomie van de persoon.
Er zijn zeer veel methoden bekend, die in onze cultuur veelal vergeten of geheim waren. In de jaren '60 werd geëxperimenteerd met diverse substanties, die ingenomen of gerookt werden en van hieruit ontstond hernieuwde belangstelling voor dit verschijnsel, dat diepgaande, helende invloed op de psyche kan hebben.
Ook en met name in de groep van de HUmanistische Psychologie, die het psychische onwelbevinden benaderde van een richting die geheel tegengesteld was aan de traditionele had men belangstelling voor deze groep technieken.
Stanislav Grof, een Tsechische psychiater, was op studiereis in Amerika tijdens de Praagse lente en is daar gebleven nadat de tanks binnenreden.
Bij gebrek aan chemicalieën ontwikkelde hij een techniek van eenvoudige veranderingen in de ademhaling samen met het gebruik van speciale muziek. Daaraan werd toegevoegd een bescheiden arsenaal aan 'body-work' en de vondst om in paren te werken.
Deze vier elementen zijn allen van belang voor het verkrijgen van de gewenste bewustzijnsveranderingen.
Het voordeel t.o.v. 'middelen' is dat men het proces à la minuut kan stoppen door de ademhaling te wijzigen.
De wonderbaarlijke dingen, die gebeuren tijdens dergelijke sessies zijn even talrijk en gevarieerd als het aantal mensen. Het bewustzijn kan zich verplaatsen in de tijd, in de ruimte en zelfs naar een andere diersoort. Er zijn belevingen van eenheid met het Al en diepgaande spirituele ervaringen. Soms moet even een pijnlijk 'vlekje worden weggewerkt'.
Wij helpen het openen van het bewustzijn met lichaamsoefeningen, zang en yoga.
De workshop wordt gegeven in ons huis, wat ook bijdraagt aan de aparte sfeer van veiligheid en liefde, die wij nastreven.
Wij blijven telkens weer verbaasd en dankbaar achter als in een weekeinde een hele groep mensen zich blijvend heeft veranderd.
N.V., november 1993
Voorwoord
Dit verslag schrijven is voor mij een manier van verwerken. Het is een poging tot integreren van gebeurtenissen waar ik eigenlijk geen woorden voor heb. Het zoeken naar en vinden van woorden is een manier om ervaringen die onbegrijpelijk zijn, binnen het normale bewustzijn te brengen, te grijpen. Het is echter ook een vasthouden en doodmaken van de ervaring zelf. Helaas, het kan niet anders. In onze cultuur is de taal het belangrijkste voertuig geworden om elkaar te begrijpen. Er is geen ontkomen aan. Op deze manier communiceren is je afsnijden van de ervaring zelf. De woorden die hierna volgen, zijn slechts een zwakke afspiegeling van wat de ervaring is geweest. Als dit verslag een wegwijzer mag zijn voor anderen, dan heeft het zijn doel bereikt. Een wegwijzer naar werelden die op het punt staan door de westerse mens (her-)ontdekt en erkend te worden.
In wetenschappelijke termen geformuleerd is dit een verslag van een zeer ingrijpend experiment dat ik met mezelf heb uitgevoerd. De ervaringen tijdens dit experiment opgedaan zijn subjectief, niet direct meetbaar. De verrslaggeving wil echter een poging zijn tot communicatie, tot objectivering, tot weetenschap bedrijven.
Wat mij tot dit experiment dreef, was wetenschappelijke nieuwsgierigheid en existentiële wanhoop tegelijk. Wat het me heeft opgeleverd is een toename van kennis over de werking van de menselijke psyche en, meer persoonlijk, een zekere verlossing van zowel de angst om te leven als de angst om te sterven. Mijn basis-angsten zijn afgenomen en mijn kennis over de menselijke psyche is toegenomen: wat een winst, wat een gulle gift van het grotere geheel. Iedereen die in de gelegenheid wordt gesteld om deze reis te mogen maken, raad ik aan om in te stappen en de natuur zijn werk te laten doen. Wij westerse mensen zijn zo dom dat wij denken dat we ons leven in eigen hand hebben. Na onze geboorte mogen we een jaar of 80 de illusie hebben dat we een individu zijn. Daarna komt de onvermijdelijke hereniging met de kosmos. Ik heb mogen ervaren dat deze hereniging al tijdens het leven kan plaatsvinden. De enige uiteindelijke voorwaarde is overgave en daarnaast misschien een zekere hoeveelheid moed. Psychotherapeuten, wees dapper, zia alles onder ogen en stel jezelf bloot aan een experiment zoals hierna beschreven. Misschien dat jullie daarna in staat zijn om je werk als vanzelf, in harmonie en met volle overgave als roeping uit te voeren.
Dank aan alle mensen die me in mijn leven op wat voor manier dan ook hebben gesteund en in staat hebben gesteld om een ontwikkeling door te maken waarvan dit weekend een voorlopig eindpunt en een nieuw begin markeert. Speciaal gaat mijn dank uit Stanislav en Christina Grof, die tegen de gangbare wetenschappelijke denktrant in een methode hebben ontwikkeld om op een veilige en natuurlijke manier terreinen van de psyche te betreden, die anders moeilijk bereikbaar zouden zijn voor mensen die geen psychedelica willen gebruiken. Speciaal gaat ook mijn dank uit naar N&A V. de holotrope ademhalingstechniek van de Grofs in Nederland toepassen. Zij werken op een manier die in vergelijking met de 'normale' gang van zaken binnen een therapeutische setting, enorme risico's voor het eigen psychische welbevinden met zich mee zou kunnen brengen: In de holotrope setting zijn zij er volledig voor degenen die hun hulp nodig hebben en juist die volledige overgave aan hun taak lijkt ervoor te zorgen dat werkelijk niets hen uit evenwicht kan brengen. Zij geloven dat het grotere geheel er uiteindelijk voor zorgt dat alles op zijn pootjes terecht komt. Zij werken met dezelfde energie die ik dit weekend voor het eerst bewust heb mogen ervaren. De toegang tot deze energie is volledige overgave aan dat wat er in het 'hier en nu' is: Je redt een drenkeling niet door aan de kant naar hem te roepen dat hij moet zwemmen. Je redt een drenkeling alleen maar door hem zonder tussenkomst van angst achterna te springen. Dit is wat ik als essentie van hun werk heb mogen ervaren. Zij en hun medewerkers springen onvoorwaardelijk in een fusie met degenen die ze helpen. En als ik ze bedank voor dat wat ze voor me gedaan hebben, zeggen ze: 'We doen maar wat; jij hebt het uiteindelijk allemaal zelf gedaan, wij zijn geen therapeuten'. Hoe kan ik zulke mensen dan toch bedanken? Allen maar door nu te zeggen: 'Ik ben er op het moment dat jullie mij nodig hebben'. Zo gaat dat met ouders.
De psychoanalyticus in mij lacht nu honend om zoveel niet doorgewerkte overdracht en het kan me na deze ervaring geen bliksem meer schelen. De psychoanalyse komt na dit weekend veel minder centraal in mijn leven te staan. Het was een aardige wegwijzer om opvoedingsproblematiek helder te krijgen, maar is wat mij betreft als verklaringsmodel voor het functioneren van mensen inmiddels achterhaald. Wat wij in deze tijd nodig hebben zijn niet de verstokte orthodoxe analytici of spitsvondige cognitieve therapeuten, maar moedige mensen zoals de Grofs en N&A V. In het verleden was Jung, voorzover ik weet, de ennige westerse psychotherapeut die zich aan een inductie-psychose bloot durfde te stellen in een laatste poging om een mens weer op zijn eigen pad te brengen. In die zin was hihj zijn tijd ver vooruit, maar hij heeft daarvoor een hoge prijs moeten betalen: Hij is verguisd en wordt nog steeds verguisd binnen de muren van de universiteiten. Het is te hopen dat het met de Grofs en N&A V. anders loopt.
Wanneer gaan de ogen van de academisch geschoolde psychotherapeuten eindelijk eens open. Het is zo af en toe om wanhopig van te worden. Als er íets is dat de mensheid van zijn huidige crisis kan bevrijden dan is het de radicale weg naar binnen om daar te zoeken naar datgene wat ons allen met elkaar verbindt, wat ons als mensheid tot één wezen maakt: verander de wereld en begin bij jezelf. Breek jezelf tot de laatste steen af. Wat daarna komt, is onbenoembaar.
Buigen uit dankbaarheid is het enige dat je dan nog wilt.
Hieronder volgt nu het chronologische verslag van mijn ervaringen tijdens het weekend van 10 tot 12 juni 1994
vrijdag 10 juni 1994
start heenreis: 18:00 u.
Arjen is op tijd bij mij; we gaan direct op pad. Blij dat ik vanaf het begin met iemand ben. Vertrouwd, hoewel we elkaar niet of nauwelijks kennen. Onderweg een gesprek in blije sfeer en, hoewel gespannen, toch niet ongewoon.
We zijn wat te vroeg. Koffie drinken bij een plaatselijke snackbar. Gewoon veel lol met Arjen, alsof we elkaar al jaren kennen.
aankomst 19:15 u.
Ariette doet open. Direct oké. Overdracht: de goede moeder. We worden naar de tafel met eten gesleept en gaan eten. Nico stelt zich aan ons voor. Gesloten, ongeïnteresseerd, een sigaret rokend (hoi, hoi, roken mag). Zit niet aan onze tafel, maar leest een krant aan een andere tafel. Gesprek aan onze tafel; er is naast Arjen en mij nog iemand aangekomen, die ik in dit verslag de ontwikkelingswerkster zal noemen. Nico volgt het gesprek kennelijk wel, want als ik vertel dat mijn naam afkomstig is van een oud Duits gedicht, corrigeert hij me: het is een Nederlands gedicht. Overdracht: de slechte vader. Gelukkig veel in groepen hieraan gewerkt; ik herken de overdracht, hoef er god zij dank niets mee te doen.
Anderen komen binnen en het wordt wat rommeliger. Wat praten, wat rondkijken, aan elkaar voorstellen.
Eerste rookpauze in de garage. Nico vindt mij een dwarsligger. Ik weet dat ik dwars kan liggen, besluit dat dat hier niet nodig is. Ik kom hier niet om iets met Nico uit te werken, maar om iets te leren op een dieper niveau dan de triadische relatie-problematiek. Freud en het Oedipuscomplex mogen we dit weekend vergeten. Nico presenteert zich als de leider. Ik zie op het toilet dat hij Leeuw is en ik besluit dat hij de leider mag zijn. Vanaf dat moment zit ik erin, geef me over aan wat er is. Vind het fijn dat er iemand is die de leiding neemt. Ik heb vertrouwen in zijn kwaliteiten. De 'slechte vader' overdracht is opgelost.
Opening weekend: kennismaking, instructies, oefenen.
We zitten in een kring in de grote kamer. Ik wil in de lotushouding zitten, maar vind dat te overdreven van mezelf. Ga in kleermakerszit. Zit niet lekker. Ga toch maar in de halve lotus; wat anderen van me denken is hun zaak. Ik zit lekker geaard en kan zijn wie ik ben zonder de basis te verliezen.
Nico vertelt in een half uur de geschiedenis van de holotrope techniek. In een razend tempo passeren o.a. Freud, Reich, Assagioli en Grof. Nico gelooft dat de techniek van Grof sneller en diepgaander werkt dan welke vorm van therapie dan ook. Vanuit de literatuur ben ik het met hem eens. De ervaring moet nog komen. Daarvoor zit ik hier. Nico de Leeuw wil een complimentje voor zijn verhaal en dat krijgt hij van mij.
Daarna een openingsceremoniëel door Ariette.
Enkele late deelnemers komen binnen.
De groep is compleet. We krijgen een aantal huishoudelijke mededelingen, oefenen wat ademhalingen, zingen een mantra: O Guru Dave ..... en de rest weet ik al niet meer. (Ong Namo, Guru Dev Namo.) Ik galm uit volle borst mee, gewend aan het soetra's zingen bij ZEN-meditatie. Weet dat ik me niet hoef te schamen, ook al is het soms vals. Als het maar uit de buik komt, dan is het goed. Zingen vanuit het hoofd heb ik afgeleerd bij mijn ZEN-leraar in de Zendo. Voel me blij, thuis, op mijn gemak, heb het volste vertrouwen in wat er gaat gebeuren, hoewel ik toch doodsbang ben. Heb er veel teveel over gelezen. Eigen schuld.
(Veel later herinnerde ik me pas dat ik de omslag van wantrouwen naar vertrouwen maakte, omdat Nico tegen me zei: 'Vertrouw ons nou maar', toen ik tijdens zijn introductiepraatje wel erg veel vragen aan het stellen was. En, ook achteraf, bleek hun draagkracht voor mijn 'fratsen' voldoende. Zowel Ariette als Nico hebben een WOII verleden, waardoor mijn decompensaties niet erg veel indruk op hen maakten. Zij konden mij gemakkelijk dragen, want een dwangbuis hoefde er niet aan te pas te komen; laat staan een opname in een psychiatrische kliniek)
Afsluiting van de avond en wat onwennig tussen iedereen rondlopen. Iedereen lijkt wat te praten te hebben; ik niet. Maak me zorgen over mijn partner morgen. Besluit dat op te gaan lossen. Eerste de ontwikkelingswerkster gevraagd, uit veiligheid, omdat ik met haar al eens heb gepraat. Zij heeft al een partner. De volgende die in mijn buurt staat, is Lieven, een Belg. Hij straalt iets van vertrouwen uit en ik vraag of hij mijn partner wil zijn. Juist mij wil hij als partner, want hij heeft me zo geaard zien zitten tijdens de kennismaking. Herkende de ZEN-mentaliteit. Dat spreekt hem aan. De zaak is beklonken. De eerste synchroniciteit, en het hele weekend door zijn er tussen hem en mij veel onzichtbare verbanden. Hij noemt mij zelfs zijn zielepartner. Later (bij het afscheid pas) blijkt hij op 6 juli jarig te zijn, één dag na mijn moeder. Kreeft dus. Wie kan iemand met Maan in Kreeft (ik) nou beter begeleiden dan iemand met Zon in Kreeft op dezelfde stand als zijn eigen moeder? Mijn moeder heeft me gebaard, mijn moeder zit naast me tijdens de herbeleving van mijn geboorte: synchroniciteit nummer 2. Respect voor het groter geheel, het onzichtbare, dat alles lijkt te regelen. Lieven en ik weten niet veel tegen elkaar te zeggen en we gaan snel uit elkaar.
Roken in de garage, beetje een corpsballen mentaliteit, snap het verband met spiritualiteit niet, maar het mag er zijn. Persona en Zelf zijn twee totaal verschillende zaken. Ik vind het eigenlijk wel leuk dat Nico, zijn zoon en een student medicijnen uit Leiden gewoon lekker ballerig doen na het zingen van de mantra's. Snap het opeens wel: Alles, echt alles mag hier zijn. Tegenstellingen zijn gewoon tegenstellingen, naast elkaar en we zijn allemaal mensen met een hart. Twee mooie meiden van RTL-4 - één is begeleidster - zijn ook flink in de garage aan het roken. De andere is werkelijk vreselijk mooi, voldoet totaal aan mijn anima. 'Projecteren en direct mijn lusten achterna', schiet door me heen, maar het proces is me bekend. Wie is die mooie meid werkelijk, zonder mijn projecties? Daar zal ik gaandeweg dit weekend achter komen, maar nu alvast een sprong in de tijd omdat het hier zo mooi aansluit:
Tijdens het afscheid zondagavond raken we elkaar voor het eerst aan (ook iets aparts in een weekend als dit waarin iedereen iedereen vastgrijpt op willekeurig welk moment dan ook) en alles lost zich op. Alles mag er zijn. Terwijl we elkaar omhelzen, zeg ik dat ik haar niet wilde aanraken omdat ik bang was dat ik dan seks zou voelen en dat dat niet prettig zou zijn voor haar (of voor mij?). En dan zegt ze dat ze juist omdat ze zo mooi gevonden wordt zo weinig echt aangeraakt wordt zonder bijbedoelingen en daar is de fusie. Twee zielen, &eacte;én ziel en de seks blijft weg. Te banaal voor dat moment. In twee minuten wisselen we alles uit wat zich tussen twee mensen kan afspelen. Mysterium Coniunctionis.
Zou Jung het op deze manier bedoeld hebben?
Daarna zijn we weer los en verlost.
Slapen, nee natuurlijk niet kunnen slapen. Ik heb een kamer voor mezelf. Bleef over, niemand wilde er kennenlijk in. (Later bleek dat dit de tantrakamer van Nico en Ariette was.) Op mń meditatiekussen met de kimono aan in ZAZEN. De halve nacht. Mediteren, eens datgene dat me het meest in verwarring bracht, blijkt nu het enige stabiele punt in dit weekend. De rest is volkomen nieuw. Bren een dank uit aan mijn ZEN-meditatie leraar met wie ik onlangs gebroken heb omdat hij me niet goed behandelde, (hij deed 'dubbel bind' in de fusie), maar van wie ik veel heb geleerd om op aarde te blijven en naar de aarde terug te komen.
zaterdag 11 juni 1994
Ca. 6:00 uur. Opstaan, na vier uur slapen: ZEN-meditatie. Daarna in stilte naar de grote kamer om met de hele groep yoga te doen.
7:00 uur. Kundalini Yoga
Nico vertelt hoe het moet en een andere vrouw in blauw pak, die ik nog niet eerder heb gezien en die een enorme uitstraling heeft, doet de oefeningen voor. Er zit een tijger van een jaar of 45. Ik kijk nog eens goed. Het is Ariette in een volkomen andere gedaante en energie dan die ze de avond ervoor uitstraalde. Ik ben verbijsterd. Deze goede moeder, die natuurlijk zoals mijn eigen moeder, geen krachtig iemand kan zijn, blijkt opeens een tweede gedaante te hebben, die overweldigend intens is. De 'goede moeder' overdracht lost op.
Ik geniet van de yoga, al gebeurt er in spirituele zin niet veel. Het lichaam wil niet zo erg in die vreemde standen. De enige oefening die ik echt voel, is de oefening voor het openen van chakra 7. De ademhalingstechniek daarbij doet wonderen. Enorme kracht om de oefening te doen en nog veel langer vol te houden dan dat moet.
Goede morgen, de eerste woorden. Ontbijt. Ik mag niets eten, want ik ga zo in de sessie als eerste in trance (hoop ik), drink toch koffie met suiker, alles mag tenslotte, en rook een laatste sigaret. De spanning begint te stijgen, maar ik heb een goede partner: Lieven, de Belg.
Ochtend: sessie 1.
Ik onder een deken op een matras in de grote kamer. Lieven ernaast. Hij stelt me gerust, heeft dit al eens eerder gedaan, weet wat het is. Ik sidder van angst, heb genoeg redenen om flink te hijgen (van angst) en besluit me over te geven aan wat er gaat komen. Wat er komt, is eigenlijk niet te beschrijven. Het angstaanjagende gehijg van alle mensen, de opzwepende trance muziek, de veranderingen in mijn lichaam. Veranderingen die helemaal niet prettig zijn. Samentrekken van ledematen, kramp in de armen en handen. De hijgende Lieven naast me om me aan te moedigen. (Later bleek dat hij ook in trance was, maar gelukkig wist ik dat niet.) Ik hijg door. De angst neemt toe, wordt enorm, onhoudbaar, maar ik besluit om door te gaan. Nu afbreken betekent dit nooit meer doen. De groep werkt als aanmoediger en als veiligheid. Iedereen doet het. Ik dus ook. De kramp in mijn hele lichaam neemt onrustbarend toe. Heb teveel zuurstof in m'n lijf zitten. Hyperventileer als een idioot en plotseling begint mijn volkomen verkrampte lichaam uit zichzelf, zonder invloed van mijn wil te bewegen alsof ik op een meegolvende ondergrond lig. Ik wil de deken weg hebben, maar die is al weg: de begeleiders kennen het proces. Ik krijg meer vertrouwen en laat alles los. Ik verdwijn in de trance. Het bange ego heeft verloren.
Wat ik in de trance mocht waarnemen en voelen, is onbeschrijfelijk en het kader dat ik uit de literatuur heb, helpt me nu om mijn ervaringen te plaatsen en om door te gaan. Ik ben er verbaasd over dat ik me in deze toestand iets kon herinneren van de gewone wereld, maar kennelijk kan dat.
Herbeleving van de geboorte à la Grof: eerst vrij in de baarmoeder, dan enorme krachten aan het werk. Onplezierig. Overspoelend. Ik ga dood, ik ga dood. Dit is het einde van alles, maar aan de andere kant een geruststeller die zegt dat dit niet het einde is. Ik kan er zo weer uit als ik dat wil. Lieven is er en die helpt me.
Het proces gaat verder. Een volkomen verkramping en de bewegingen worden gestuurd door krachten die in een door mijn vingers lijken te komen. Overspoelingen, persweeën. Plotseling ben ik mijn moeder die ligt te baren. Ik jank uit dankbaarheid dat ze dit voor me doet. Ze baart mij en het is voor haar op eenzelfde manier erop of eronder. Ik ben mijn moeder die voelt en mezelf die jankt om dat gevoel. Mijn moeder en ik zijn één wezen. Samen kunnen we het aan. Ik heb vertrouwen en verlies het bewustzijn. Het volgende moment ben ik in de baarmoeder en zie daarbuiten een mannetje met armen en benen op en neer bewegen dat verdacht veel op mij in mijn aardse leven lijkt. Ik begin te lachen van de lol. Dat ventje ken ik zo goed. Dat eigenwijze mannetje wat het zijn ouders zo moeilijk zal gaan maken. Het volgende moment ben ik in de astrale wereld. (technisch: chakra 6 gaat open). Deze wereld kende ik al, maar niet zoals nu. Ik kende hem als voorgevoel en weten waarheen. In objectgebondenheid (tijdens trommelen, soetra's zingen of mediteren) gebeurde er vaak al iets onbenoembaars wat hier verdacht veel op leek. Alleen kijk ik er nu niet angstig van buitenaf naar, maar ben ontspannen in die wereld. Ik zit in die wereld van energie, waarin alles kan door iets te denken. Wat je denkt verschijnt, wat je doet verschijnt in astrale, ijle kleuren. Ik ben overspoeld door nieuwe indrukken, weet voorlopig genoeg en doe mijn ogen open. Het is heerlijk en ik ben herboren. Na een tijdje verschijnt Nico met zijn grote sjamanenhoofd boven me en met ogen van een zachtheid die onbeschrijfelijk is, zegt hij dat ik er weer in moet gaan. Ik doe mijn ogen dicht en de hulp om mij heen is groot, maar ik hoef er even niet meer in; ik ben te overspoeld door hetgeen is gebeurd. Ariette duwt op mijn buik om me te helpen ademen. Lieven ademt zichzelf nog verder in trance dan hij al is (dit bleek achteraf, want toen de sessie afgelopen was, bleek dat hij een wollen mutsje van Nico had gekregen tegen het 'in trance gaan tijdens het begeleiden'), maar het helpt allemaal niet. Ik verblijf in een heerlijke roes na een prachtige ervaring. Ik adem rustig en..... ik ben natuurlijk weer in trance, maar dat weet ik zelf niet. Muziek en de mensen om me heen die ook van alles beleven. Koele wind van iemand die voorbij loopt, maar zo duidelijk als ik nog nooit heb gevoeld. De deken komt over me heen en ik geniet. Moet naar het toilet. Wordt erheen geholpen. Kan niet goed lopen. Moet m'n ogen dicht houden. Lig even later weer in m'n bedje en ben blij met het leven zoals het is. Plotseling voel ik warmte bij mijn voeten, waar iedereen zich al mee heeft bemoeid. Weten zij veel dat ik thuis ook altijd met m'n voeten buiten het matras en buiten de dekens lig. Mijn voeten worden nooit koud. Maar warmte bij de voeten. Ik denk: ze zijn iets met me aan het doen wat niet in de folder staat. Het toveren begint. Daar hou ik van en stort me erin. Geef me over aan dat wat er is. Energie stroomt door m'n lichaam. De handen komen om m'n hoofd. Ik ruik iemand heel dicht bij me. Weet niet wie het is, maar het is heel prettig. De handen gaan de bovenste chakra's langs en er gaat van alles stromen, hoewel ik niet goed weet wat. In het gebied van de keel vindt iets plaats. Een soort uitstrooien van vuil dat daar zat. (Dit heb ik later geprobeerd in de tekening weer te geven.) Opeens, ik weet het weer. De bobbel bij mijn schildklier die er al zes jaar zit, niet groter wordt, maar waarvan ik voortdurend denk dat het ernstig is. De handen liggen er al op. Schaamte. Zou ze voelen dat ik een bobbel heb? Vast wel, maar wat maakt het uit. Iedereen heeft wel wat. Ik geef me over en voel dat het goed is. De handen blijven nog heel lang. Stromen energie gaan van teen tot kruin en weer terug. Er is iets geopend. Een buis van boven naar beneden en terug. Ik weet uit de boeken al dat dit de bekende buis is, maar heb nog nooit de bevrijding gevoeld die gepaard gaat met het opengaan. Even is er één en al doorstroming. Een fractie van een seconde is er geen 'ik' maar alleen nog energie. De handen zijn weg en het ego is weer terug. Ik doe mijn ogen open en zoek Lieven. Hij zit met een petje op (ik moet inwendig erg lachen) tegen de stoel naast me. Ik zoek zijn hand en blijf als een klein kind dankbaar liggen nagenieten van de geborgenheid na een avontuurlijke tocht. Lieven haalt koffie voor me, die ik rap opdrink en ik wil gaan staan. Dan weet ik dat ik nog steeds in trance ben en zak weer in. Mijn eigen vertrouwde lichaamsschema (body-image) is nog niet terug. Als ik dan toch met hulp van Lieven ga staan, komt dat gelukkig snel weer op orde en ik wil roken.
Essentie van sessie 1: herbeleving geboorte (kundalini stijgt op) en aankomst in de andere wereld. Zeer nieuw, maar ook weer niet. Opening chakra 1, (chakra 2 en 3 zijn bij mij al voldoende open) opruiming in chakra 5 en opening chakra 6. Tijdens Reiki aan het einde van de sessie schaamte voor de bobbel in mijn keel naast de schildklier. Ik weet direct wat ook alweer het grootste probleem is.
Pauze, eten, roken en tekening maken.
Eerste lichaamskontakt met Bea, een begeleidster. Ik praat met haar over de te maken tekening. We pakken elkaar beet als ze bij me komt kijken als ik zit te tekenen.
Middag: sessie 2.
Essentie: voelen van de universele liefde door empathie.
Lieven gaat in trance en ik hoef niets anders te doen dan voortdurend met mijn aandacht bij hem te zijn. Ik zit in halve lotus naast hem, voel me goed geaard, help hem om in bed en in trance te komen. Tijdens het meeademen raak ik ook steeds wat weg, maar door de ZAZEN weet ik hoe terug te keren. Ik weet inmiddels ook waar Lieven heen gaat. Besluit gewoon alles te doen waarvan ik denk en voel dat nodig is om hem te helpen, waarmee dan ook. Alles komt langs in emoties: meehuilen, meekrimpen van de pijn, alles, maar dan gewoon in de wereld als een voelend mens. Dankbaar dat ik zo dicht bij iemand anders mag zijn tijdens zijn naaktheid op de matras. (Wel kleding aan hoor!). Ik kan ook, zonder echt m'n aandacht bij Lieven te verliezen, af en toe opkijken en zien wat de begeleiders ondertussen allemaal doen. Ze hebben lol, soms hebben ze het zwaar. Er wordt gekrijst en getrappeld en gejankt, maar ook gezongen en bewogen. Aan het einde is er weer Reiki, maar nu zie ik het van de gewone kant. Liefde en toewijding zie ik bij de begeleiders. Jan als belangrijke stuurman op het schip van trance. Zijn lichamelijk handelen. Zijn motorische helderziendheid is mooi om aan het werk te zien. Jan leert me door te doen de essentie tussen adem en trance. Met behulp van de adem stuur je de trance. Ik besluit om daar morgen in mijn volgende sessie aan te gaan werken. Spelen met de adem en de trance.
Lieven heeft het niet breed en ik zie tijdens de Reiki dat er iets met zijn borst is. Het lijkt of daar nog iets vast zit. Als Ariette hem daar aanraakt, gaat hij weer trekken en het lijkt of het pijn doet. Hier stokt dus zijn proces. Hierdoor kan hij niet verder. Aan het einde van Sessie 3 krijg ik te zien hoe zich dat oplost en wat het is.
Onder angstaanjagend gekrijs van een begeleidster die, omdat er een plekje over was, ook een sessie kon doen, komt Lieven weer bij. Hij opent zijn ogen en ik haal koffie voor hem. Hij is weer in de gewone wereld en helemaal bij. We praten wat met elkaar en ik weet niet meer wat, maar de sfeer is zoals ik die alleen maar ken van heel intieme vrienden of van m'n partner thuis (Barbera). Het verbijstert me dat we elkaar nog geen dag kennen en nu al helemaal verweven met elkaar zijn. Holotropie is een geode manier om iemand te leren kennen, Lieven wordt zichtbaar in zijn essentie: mens zonder masker. Hij laat dat zien en ik mag dat zien. Liefde is het gevolg. Als datgene wat er is er onbelemmerd mag zijn, is er liefde. Empathie is het enige wat daarvoor nodig is, Die Rogers was nog niet zo'n slechte therapeut. Lieven staat wankelend op en ik hou hem met mijn wil en gedachten overeind, wetend dat hij kan vallen na in trance te zijn geweest. Ik sta klaar om hem op te vangen, maar hij loopt weer. Vanaf dat moment laat ik hem los, blijf in de buurt voor het geval hij me nodig heeft.
Het gekrijs gaat nog steeds door. De begeleidster die dit keer zelf een sessie doet, heeft het zwaar. Duivelse geluiden. Begeleiders erbij. Haar vasthouden, moeilijke gezichten. Jan is uiteindelijk in staat haar weer op aarde te krijgen. Wat een liefde!
Einde van de middag: nabespreken
Alle nieuwkomers mogen zo snel mogelijk iets zeggen over hun belevingen. De oudgedienden moeten wachten tot na de mantra's. Er zijn in totaal vijf nieuwe mensen, de rest heeft al eens eerder een holotrope ervaring gehad. Vijf mensen na te bespreken dus. Ik kan en mag alleen mijn eigen nabespreking maar verwoorden, want de anderen hebben recht op hun privacy. Bovendien, wat valt er over de belevingen van anderen te zeggen? De eigen belevingen zijn al nauwelijks in taal te vatten zonder voor de meeste mensen ongeloofwaardig te worden.
Dat is zo ongeveer ook het eerste dat ik zeg. Dat ik niet goed onder woorden kan en wil brengen wat ik in de sessie heb beleefd. Twee redenen die op de achtergrond meespelen, maar die ik in eerste instantie niet benoem. In de eerste plaats die van de andere mensen in de groep. Ik weet wel dat ik mijn geboorte voor het eerst bewust heb beleefd, terwijl dat voor de anderen nog niet het geval is, of althans waarschijnlijk niet. Ik heb mijn voorbereidingen gehad in de vorm van groepswerk om mijn frustraties uit de opvoeding helder te krijgen en ik ben al een halfjaar intensief met ZEN-meditatie bezig. Kundalini komt meestal niet zomaar, want het is de doodsangt waar je doorheen moet. Je gaat in je beleving gewoon dood en dat is wat niemand echt wil. Nou goed, ik heb dus iets bijzonders mogen meemaken en wil dit de groep spaarzaam mededelen. Het is een rotgevoel om ergens helemaal vol van te zijn. toch rekening te houden met de anderen en dan niet kunnen vertellen zoals je eigenlijk zou willen. Bovendien wil ik niet te overdreven overkomen. Dit eerste probleem los ik (gedeeltelijk) op door ervoor te zorgen dat ik als laatste aan de beurt kom.
De tweede reden is dat ik niet over dat gevoel van mijn moeder wil vertellen. Te intiem. Iets voor mijn moeder en mij. Hooguit wil ik het aan Barbera vertellen en later misschien aan mijn moeder. Nico drukt echter door. Hij wil meer weten en in vertrouwen begin ik gewoon vanuit mijn hart te zeggen wat komt. Resonantie in de groep. Zo werkt dat dus als je praat vanuit je hart. Het hele verhaal komt er toch min of meer uit. De essentie van de belevingen van vanmorgen en het bijzitten bij de tweede sessie. Ik pers door m'n strot dat je gewoon van iemand gaat houden als je iemand zoiets ziet doormaken, ongeacht wie die ander is. Resonantie in de groep. Ik blij dat ik het gezegd heb, ondanks een raar soort schaamte. Schaamte weg. Volgende gelegenheden zulke dingen gewoon weer zeggen. Er valt heel wat te leren en te oefenen.
Na de bespreking omhelzing door degen die naar later bleek Reiki bij mij had gedaan. Het ijs gebroken. M'n hart open verder het hele weekend. Het kan niet meer stuk.
Avondeten
Nico: Vuurtype; Ariette: Vuurtype. Het hele gebeuren rondom de aarde is volkomen onbelangrijk, ongecontroleerd en ongeregeld, geheel volgens de boekjes van de astrologie. Heerlijk. Het avondeten is van een anarchie zoals ik alleen maar meemaak als ik thuis ben met Barbera, waar ook alles kan en mag. Elders zijn er vaak toch wel conventies. Hier gewoon lekker grijpen en opeten. Snel, want het eten is alleen maar bijzaak, bijna vervelend in deze tussenwereld: het is hier in huis inmiddels niet meer echt op aarde wat er allemaal gebeurt, maar ook is het geen trance. Ergens er tussenin.
Mantra's zingen
Een bijeenkomst in de buurt. Met auto's erheen, een hoop praktisch gedoe, maar ja, het is voor het goede doel. De sfeer blijft en ik kan nog autorijden, hoewel uiterste concentratie in het begin zeer noodzakelijk is.
Een mantra-voorzanger (Henry Marshall treedt juist daar 'toevallig' op). Ze zijn net begonnen. Beetje christelijke sfeer, maar iedereen is blij en daar gaat het om. Geen tijd nodig om erin te komen. Ik duik er gewoon in en laat gebeuren wat er gebeurt. Getrommeld bij de eerste mantra. Voel de neger in me opkomen. Heftige sjamaanklanken die niet zo goed bij de sfeer passen. Besluit om dan maar niet te trommelen, hoewel het wel mag van de mantra-voorzanger. Mooie trommel trouwens. Daarna op m'n meditatiekussen in trance zingen en mediteren. Heel prettig. Heel fijn en heel gewoon. In het gewone leven: als ik al in zo'n sfeer kom, duurt het uren voor ik er 'in' zit en dan is het ook maar voor even. Nu weet ik niet hoe lang het geduurd heeft. We moeten snel weer weg voor het vervolg van de nabespreking van de sessies. Een inige omhelzing met de mantra-voorzanger is een mooie afsluiting van dit uitstapje. Buiten voor de deur nog even gehoord hoe je op de didgeridoo moet spelen. Aardige vent; weet niet waar hij is beland, maar vindt het wel leuk.
Vervolg nabespreking
Geen details over anderen, alleen mooi om te horen dat de belevingen van Lieven synchroon liepen met de dingen die ik voelde toen ik bij hem zat. Ik wist niet wat hij meemaakte terwijl ik naast hem zat, maar dacht wel te weten hoe hij zich voelde. Dit klopt met zijn beschrijving. Empathie werkt goed. Hoewel ik hem in zijn trance niet heb proberen te storen, waren er toch momenten waarop ik dacht: nu moet ik hem verder proberen te helpen door wat te ademen of wat mentaal te steunen of in mijn hoofd iets te reciteren als 'ga maar door', 'ik ben bij je', enzovoorts. Zou dat helpen? Ik weet het niet, heb het in de nabespreking niet uitgewerkt, maar ben er wel benieuwd naar of dat zo werkt. Kom ik nog weleens achter.
In de garage, roken en ik mag van mezelf een biertje. Ook Nico vindt het goed. Na één biertje slinger ik door de gang. Praat met mooie dame van RTL-4. Fantasieën over hoe ze in bed zou zijn. Schenk geen aandacht meer aan die dingen, want kan niet hier, Barbera en bovendien ik maak geen kans en zij heeft waarschijnlijk genoeg van dat gezeur. Maakt ze iedere dag mee. Overal en altijd mannen die haar leuk vinden omdat ze er zo lekker uitziet. Ik laat haar met rust.
Ik lig in bed en ga weer in trance. Ik laat het gebeuren. Prettig, hoewel er veel gebeurt wat ik niet snap. Geef er geen aandacht aan. Trance gaat over in slaap.
zondag 12 juni 1994
7:00 u. opstaan.
Hooguit vier uur geslapen, totaal niet moe. ZEN-meditatie. Kundalini-yoga met de groep. Andere standen, wel dezelfde essentie. Deze standen zijn nu directer. Of ben ik gisteren zodanig opengebroken, dat ik nu direct kan voelen waar het om gaat? Na de yoga voel ik me zeer fit. Goede morgen tegen iedereen. Koffie, een sigaret, een klein beetje eten en dan weer een sessie. We gaan dit keer alle tien in trance en er zijn in totaal zeven begeleiders bij. Geen maatje meer dus. Ik zal het alleen moeten doen.
Sessie 3:
Lichte angst, maar nu ken ik de regeld en weet wat er gebeurt. Met een gerust hart ga ik liggen en luister naar rustige muziek. Ik denk: ik heb het wel gehad nu en die geboorte hoeft niet meer. Al voor de sessie goed en wel begonnen is, ben ik al in een lichte trance, waarvan de diepte te regelen is met de manier van ademhalen. Het werkt. Dieper erin. Wat er gebeurt in de kamer interesseert me totaal niet. Ik ben in de andere wereld. Er ontbreekt echter nog iets. De diepte en de intensiteit van gistermorgen is er nog niet. Dieper, meer lucht. Alles eruit persen. Zo hard de lucht eruit dat de sekschakra zich inwendig in m'n systeem ontlaadt. Geestelijk klaarkomen. Mooi, maar toch niet die diepte. Te bekend. Doorademen en nu in het tempo van de groep en daar begint de kramp weer. In de handen en armen. Weer dat geboorteproces? Dat heb ik toch gehad? Het blijkt dat ik er weer doorheen moet. De conclusie is: dit moet elke keer, want daarachter is de astrale wereld. De doorgang door het kanaal is de wedergeboorte, maar door het kanaal moet je, of je wilt of niet, anders blijft de trance een fantasie. Ik duik er met volle hevigheid in en de geboorte is dit keer veel minder ernstig, veel minder pijnlijk. Ik ben in de andere wereld en het experiment met die wereld begint. De trance blijft op niveau door ademhalingstechniek en de vormen, kleuren, beelden, alles komt en gaat. Maar er komt weer een nieuwe overspoeling. De ademhaling gaat uit zichzelf over in een zeer snelle vibratie en de effecten weet ik niet goed meer. Naar boven, naar het licht en sneller reizen door de andere wereld. Het moet stoppen dit snelle ademhalen, want anders kan ik niet meer terug. Terug naar een lager niveau in de trance. Spelen met vormen van kleur en licht. Energie uit mijn buik in m'n handen en terug in mijn borst. Vrijen met energie. Klaarkomen in licht en dankbaarheid voor het meemaken van dit alles. Voelen welke pure energie mensen ertoe aanzet om met elkaar te vrijen. Welke energie mensen ertoe drijft om elkaar lief te hebben en schuld, schuld over de relatie met Barbera waarin ik dit had kunnen geven, maar niet altijd heb gegeven vanuit onbenul. Onze liefde voor elkaar. Haar liefde voor mij vaak niet gezien, te vaak niet beantwoord. Pijn en een weten dat het vanaf nu anders zal kunnen. Dat ik van haar kan houden zoals ik van haar wil houden, zonder bang te zijn om mezelf kwijt te raken. Er is hier geen zelf dat je kwijt kan raken. Er is hier alleen maar energie die komt en gaat. Energie die je kan aanzetten, uitzetten, oproepen, aanroepen, beetpakken en kan weggeven. Heel veel lol met een soort vliegende schotel tussen mijn handen. Weet opeens dat mijn handen voertuig zijn voor die energie, weet dat ik vanaf nu handoplegging mag doen. Wilde dat vroeger ook al wel, maar wist niet wat er eigenlijk gebeurde. Deed het daarom niet. Nu ken ik de energie, zie de energie en weet dat het goed is. Weer verdriet om m'n relatie met Barbera. Laat maar komen. Het lost zich op. Vergiffenis en verlangen. Lachen om de geluiden om me heen van de andere mensen. Meegaan met een lachkick van een ander. Lachen om geluiden waar je eigenlijk niet om zou mogen lachen. Maar geen schaamte. Het is mijn lach om een geluid dat ik maak. Weer vrijen met energieën die zo puur aanvoelen, dat het onbeschrijfelijk is. Mijn handen op m'n geslacht. Een vorm komt erin te liggen die verplaatsbaar is in de ruimte en weer verdwijnt in m'n lichaam of ik weet niet meer waarheen. Dan m'n handen naar m'n maagstreek, want ik voel daar pijn. Misschien wil er zo'n vormpje van licht en energie uit. Misschien zit daar iets vast. Ik druk op m'n maag en kom tot de ontdekking dat hij gewoon leeg is. Stom ook om van tevoren niet genoeg te eten. Nu iets gaan eten lijkt me iets te ver buiten de impliciete groepsnormen die hier gelden en ik geef het op, boos omdat mijn maag leeg is en pijn doet van de honger. Ik draai me op m'n zij, pak m'n slaapzak, krijg hulp van Jan en kruip tevreden helemaal weg. Zo op m ń zij liggend voel ik mijn maag niet meer. Heerlijk. Als m'n hoofd onder de slaapzak uitkruipt, is er weer reiki. Nu weet ik wie het is en ik had geen ander willen hebben. Ze is onvoorstelbaar lief en al snel is de reiki niet meer nodig en ze gaat weg. Jammer, maar ja, anders wordt het toch snel iets anders dan reiki en dat KAN eenvoudig niet in settings als deze en ook niet in verband met Barbera, die er op zulke momenten ook altijd is. Soms is spiritualiteit iets wreeds. Het brengt je tot aan de rand van o.a. seksuele extase en je kan en mag er dan niets mee. Het is niet voor niets dat monnicken niet mogen vrijen. Weer iets door ervaring begrepen. Ik word geen monnick. Goed, geen reiki meer dus en ik krijg koffie van Jan. Hij zag daarnet dat er iets met mijn maag was en wist niet of hij nou moest drukken of niet. Deed het toen niet, maar geeft nu na de reiki een kop koffie. Er moest niet iets uit mijn maag, maar er moest iets in. Jan is eindeloos goed. Hij voelt behoeftes van mensen aan en handelt daarnaar. Helder voelend. Koffie drinken en daarna in mijn slaapzak overeind tegen de vensterbank, genietend van het liefdesschouwspel om me heen. Overal begeleiders op de goede plaats op het juiste moment. Behoeftes van in trance verkerende mensen vervullend. Helpend zoals moeders hun pasgeboren kinderen verzorgen. Ik ben niet meer in trance ....... denk ik. Ariette is waarschijnlijk weer met Lieven bezig, maar dat kan ik niet goed zien. (Later in de groep geverifieerd: het was Lieven.) Haar handen weer op zijn borst en nu gaat het beter dan gistermiddag. Het begint los te komen. Hij gilt het uit van pijn en verdriet en weet ik wat allemaal. Jan er ook bij en Lieven vasthouden en weer gillen. Een oerschreeuw van angst en pijn tot zijn longen helemaal leeg zijn. Onderin de put de kundalini-energie aanborend (de laatste poging van het lichaam om niet dood te gaan) die hem verlost. Na een aantal keren stopt hij met schreeuwen en lijkt de pijn weg. Ariette, de tovenares, kijkt opgelucht en begint anders, minder intrusief met hem te werken. Ondertussen slingert Nico een passende melodie op de draaitafel en ik denk: wat mooi en wat lief en ik denk nog steeds dat ik niet meer in trance ben. Dan, vrij plotseling, zie ik wat Ariette doet. Ze is met een groene kleur in de hartstreek aan het spelen. Ja, de hartchakra is inderdaad groen, net als in de boekjes. Nog nooit gezien, maar zo te zien hebben ze in de literatuur niet gelogen over deze kwesties. Ik zie voor het eerst van mijn leven een heldere chakra. En dan gelijk de hartchakra. Hoe kan het ook anders, want om dit niveau gaat het hier op aarde, maar daar zou ik later pas achter komen. Ik kijk naar Ariette, ben er vast van overtuigd dat zij ook ziet wat zij doet. Blijkt in de nabespreking niet zo te zijn. Zij wordt geleid door een gids. De hartchakra is klein, trechtervormig, ongeveer een 5 à 7 cm in doorsnede bovenaan en gaat in een puntje het lichaam van Lieven in. De chakra tolt een beetje en opeens met behulp van manipulaties van Ariette (Ik denk: 'door manipulaties van Ariette', maar dat wordt later gecorrigeerd in de nabespreking) opent zich de hartchakra van Lieven. Hij waaiert uit en wordt veel groter. Bestrijkt een groot deel van zijn borst. Dit is het opengaan van het hartchakra. Sindsdien, door het te mogen zien, weet ik het gevoel van opengaan te koppelen aan een beeld en daardoor is het bewuster. Beter hanteerbaar. Vroeger overkwam me dit gevoel. Vanaf dat ik dit gezien heb, kan ik het wel of niet doen. Er is overzicht.
Nico is opeens voor me. Vraagt hoe het met me gaat. Goed, meer dan goed, maar ik kan het hem niet zeggen zonder de trance te verbreken. Ik kijk verder om me heen op zoek naar meer chakra's, zie wel wat kleuren, maar voel het als een intrusie, als een spionage voor mijn eigen genoegen en stop met helder waarnemen. Er is geen aanleding meer. Ik sta op, ga roken in de garage en weet dat de wereld van de trance en de gewone wereld tegelijk zijn waar te nemen. Oefenen, het gebruik van de wil en de toestemming van het grotere geheel zijn de drie voorwaarden waaraan voldoen moet worden wil je deze wereld mogen zien in de gewone wereld. Helderziendheid is een vermogen dat kan komen als je werkt in dienst van de wereld. Een spoortje ego en de astrale wereld verdwijnt en dat is maar goed ook. Roken en lachen en lol maken. De reiki-juf eens even fijn op schoot genomen, maar dat is al snel weer klaar, helaas. Ach het mag allemaal. Kwetsen op welke manier dan ook lukt gewoon niet meer. Je geeft iets en die ander mag er mee doen wat hij of zij wil. Afwijzen is net zo waardevol als accepteren. Je wordt er niet meer of minder van. Je geeft alleen maar door. Wat een last is er weggevallen. Geven wat echt is maakt je niet kwetsbaar, zelfs niet al wordt datgene wat je geeft volledig afgewezen. Zou dit 'vermogen' er volgende week nog zijn, of ben ik dan weer de oude Giedi die snel gekwetst is en daarom maar helemaal niets of slechts surrogaten weggeeft? Ik weet het niet. De echte belangenloze liefde bestaat hier en nu en dat is voldoende. We roken en lachen en die corpsbal is eindelijk een gewoon mens, prachtmens.
Essentie van sessie 3: reizen in de andere wereld (chakra 6) en emotionele beleving en verwerking van relatie met Barbera (chakra 4), aan het einde: Zien hoe chakra 4 bij Lieven opengaat.
Tekening maken
Dat is zo klaar: De hartchakra die ik heb gezien als herinnering voor thuis. Hettekenen zelf duurt toch weer wat langer dan ik vermoedde, want hij moet wel precies de goede kleur krijgen als in de waarnemening. Lichtgroen, donkergroen en wat wit.
Nabespreking
Er worden tien mensen nabesproken en ik ben de één na laatste. We gaan het rijtje af. Over de anderen helaas. Ik mag er niets over vertellen. Allerlei thema's, van ego-integratie tot aan verlichting. Het lijkt alsof in een holotropie- sessie alles verwerkt kan worden. Van psychoanalytische thematiek tot aan de ervaring van verlichting en misschien nog verder. Ik zou weleens willen weten wat Ken Wilber hiervan vindt. Iedere ontwikkelingsstap in zijn model krijg je hier te zien. DE therapie voor de toekomst? Wie zal het zeggen.
Ik geef voordat de bespreking begint het boek 'Het Atman Project' van Wilber dat ik bij me heb aan Lieven, om te laten zien dat de centaur zoals hij hem gisteren had beleefd ook in de literatuur bekend is. Hij valt gretig op het boek aan, hoofdstuk en geeft het terug met een open blik en 'Dit ga ik zeker kopen'. Ik kon niet anders dan het boek aan hem geven. Hij brengt het bij de nabespreking in dat hij dat boek van me heeft gekregen. Ik voel me een bemoeial met zijn proces en tegelijk ook wel goed. Dubbel dus. Iemand anders heeft van mij een tip opgevangen dat ze in 'het gat' moet springen, maar dat niet gedaan heeft. Ik weet niet eens meer dat ik dat gezegd heb, schrik van de energie waarmee ze dit tegen me zegt. Weer iemand anders heeft ook weer iets met mij en gooit dat in de groep. Godverdomme, er gebeurt van alles. Mensen doen allemaal dingen met de dingen die ik zeg. Begrijpen me anders dan ik bedoel, soms goed, soms mooi, soms slecht. Maar ik weet niet of ik het goed doe en of ik niet alleen maar weer eens zo graag vanuit egoïsme wil beleren en de guru uithangen. Dingen die voor mij beter buiten de bespreking hadden kunnen blijven, komen er allemaal in en ik ben in verwarring.
Dat is danook
(De inhoud is verder nog in de maak.) Naar de inhoudspagina