Toen ik nog natuurkunde studeerde, was ik gefascineerd door de ontdekking van de samenhang tussen tal van elektrische en magnetische verschijnselen. De theorie daarover wordt de elektromagnetische veldtheorie genoemd en is zuiver wiskundig samengevat in een viertal partiële differentiaal vergelijkingen waarmee ik je hier niet zal gaan vermoeien. Wat ik ook boeiend vond aan die ontdekking, is dat die werd gedaan door een duo: Maxwell en Faraday. De eerste was een groot wiskundige en de tweede een experimentator op het gebied van elektriciteit en magnetisme. Door hun samenwerking kon een wetmatigheid ontdekt worden, die in essentie de basis vormt voor alles wat met elektriciteit en/of magnetisme te maken heeft. Je zou kunnen zeggen dat zo'n beetje de hele moderne samenleving draait op die vier abstracte regels geformuleerd in de taal van de wiskunde.

Mijn belangstelling voor de natuurkunde verdween toen ik een jaar of 20 was en me meer ging richten op de filosofie. Daar was ik toen ik 22 jaar was ook wel weer mee klaar en pas toen ik 31 was en eigenlijk zelf in de problemen begon te raken, raakte ik geïnteresseerd in de klinische psychologie.
Het veld van dat vakgebied is theoretische bekeken een confetti fabriek die is ontploft. (Vrij naar Piet Vroon.) Ik heb vaak gedacht 'Waar is de theorie die alles samenvat op het gebied van de psychotherapie?' Dit naar het prachtige voorbeeld dat ik aangereikt heb gekregen vanuit de natuurkunde. Welnu, ik ben nu 67 en zowel theoreticus als experimentator (vooral met mezelf) en vanmorgen stond ik met dit inzicht op:

'Het ontwikkelingstrauma met de grootste impact is pas het laatste aan de beurt om bewust te kunnen worden, maar vormt wel de fundering van de persoonlijkheid.'

Voor mij is dit de eerste hoofdwet van de psychotherapie.

Als zich hulpvragers bij mij melden, is het mijn eerste taak een differentiaal diagnose te stellen met als resultaat het beuwstworden van dit ontwikkelingstrauma. Daarop kan de therapie eventueel afgestemd worden. Het stellen van deze diagnose kan lastig zijn, maar eenmaal gesteld kan het hertraumatiseren en niet werkende therapie voorkomen.